In Kinderen van de Jacarandaboom legt Sahar Delijani op sublieme wijze een getuigenis af over de Iranese samenleving zoals deze tot stand kwam na de revolutie tegen de sjah (1978-79). Op basis van persoonlijke ervaringen en getuigenissen van haar familieleden heeft ze zeven kortverhalen geschreven die kunnen worden gezien als ‘snapshots van het postrevolutionaire Iran’. Ze zijn geschreven in een vlotte stijl en met veel oog voor detail, en bieden een onthutsende kijk op het leven van gewone burgers die proberen te (over)leven in een steeds radicaler wordende maatschappij. Ze spelen zich af tussen 1983 (het jaar van Delijani’s geboorte, hetgeen meteen ook het onderwerp vormt van het eerste verhaal) en 2011 (als Delijani zelf in Turijn woont, waar het laatste verhaal plaatsvindt), en bieden zo verschillende perspectieven in tijd en ruimte aan, vanwaaruit de situatie in Iran wordt beschreven.
Delijani hanteert een vlotte stijl die je als lezer direct meeneemt in het verhaal. De beschrijvingen van de personages en hun onderlinge dialogen zijn zonder uitzondering goed geschreven, zeker als je bedenkt dat het hier een debuutroman betreft (Delijani schrijft wel al een paar jaar artikels voor een aantal Amerikaanse tijdschriften). Kortom, er is weinig slechts te zeggen over Kinderen van de Jacarandaboom. Als debuut steekt het met kop en schouders boven het gemiddelde uit, het is makkelijk leesbaar maar zeker geen lichte lectuur, en het bevat een gezonde portie engagement. Een aanrader voor iedereen, en een zeer goede reden om Delijani vanaf nu in de gaten te houden. [Viktor Vandaele]

Deze debuutroman van de jonge Iraans-Amerikaanse schrijfster (1983) laat zien wat het effect van de islamitische revolutie geweest is op het leven van individuele Iraniërs. In het boek staan drie generaties centraal: zij die als gevolg van hun politiek activisme gevangen gezet werden in de jaren tachtig, en de generaties na hen die dit verleden een plaats moesten geven en moesten leren omgaan met hun gebroken families. Het boek begint met een vrouw die als gevangene haar kind moet baren en het korte tijd later af moet staan. Ook de auteur zelf werd geboren in Irans meest beruchte gevangenis. De verhalen van de kinderen, hun ouders en familieleden die in dit boek centraal staan, zijn gebaseerd op de ervaringen van de schrijfster en haar omgeving. De verhalen van Neda die in de gevangenis geboren wordt, de ter dood veroordeelde Amir, de kleine Omid die zijn ouders opgepakt ziet worden en van alle anderen worden in de derde persoon verteld. Hun verhalen wisselen elkaar af. Deze soms afstandelijke vertelvorm past goed bij de inhoud van deze roman. Vrij kleine druk.